Krótki opis cech wirusów
Wirusy mają małe rozmiary. Zdecydowana większość przedostaje się przez filtry mikrobiologiczne, zatrzymujące bakterie (są od nich mniejsze). Jednymi z największych znanych wirusów są Pandorawirusy mające 1 × 0,5 mikrometrów, które są większe nie tylko od wielu bakterii, ale także od niektórych pasożytniczych komórek eukariotycznych. Większy od nich jest odkryty w wiecznej zmarzlinie Pithovirus sibericum osiągający 1,5 ?m długości.
Wirusy nie są zdolne do samodzielnego rozmnażania się. W celu powielania własnych genów prowadzą proces namnażania, wykorzystując aparat kopiujący zawarty w żywych komórkach. Mogą zakażać wszystkie typy organizmów, od zwierząt i roślin po bakterie i archeony.
Dany gatunek wirusa zawiera tylko jeden rodzaj kwasu nukleinowego (DNA albo RNA), chociaż w trakcie rozwoju wewnątrz komórki dochodzi zwykle do syntezy drugiego rodzaju kwasu.
Ze względu na pasożytnictwo komórkowe, wirusy posiadają na swojej powierzchni białka, które pozwalają zaatakować odpowiednie komórki.
Wirusy nie posiadają rybosomów. Poza komórką nie wykazują żadnego metabolizmu, nie są zdolne do wzrostu ani rozmnażania się.
Można je krystalizować.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wirusy
Medycyna niekonwencjonalna ? pomoc w zwalczaniu uczuleń
Wszelkiego rodzaju alergie dotykają coraz większą część społeczeństwa, niezależnie od wieku, płci czy wykonywanego zawodu. Ponadto z problemem tym spotykają się osoby coraz starsze, które wcześniej nie miały żadnych problemów zdrowotnych. Często także nowo narodzone niemowlęta rodzą się już z problemem alergii pokarmowych lub innego rodzaju dolegliwościami alergicznymi. Jeśli standardowe leczenie nie przynosi rezultatu, warto zainteresować się tym, co proponuje nam medycyna niekonwencjonalna. Według niektórych źródeł, specjalistycznie opracowany zabieg odczulający może być skuteczny nawet w 85 procentach przypadków. Jest więc to temat warty zainteresowania.
Jak wygląda sytuacja gruźlicy w Polsce?
Brak wystarczającego finansowania służby zdrowia spowodował zaniedbanie wielu programów zapobiegawczych gruźlicy i istnieje ryzyko nawrotu powszechnego występowania gruźlicy w Polsce. W Polsce w 2011 roku zarejestrowano 8478 przypadków gruźlicy. Współczynnik zapadalności wyniósł 22,2/100 000 ludności. Zapadalność na gruźlicę w Polsce jest wciąż wyższa niż średnia w krajach Unii Europejskiej. W większości krajów UE zapadalność jest niska (np. Niemcy ? 5,3; Czechy ? 5,7; Słowacja ? 7,3). Zapadalność na gruźlicę wyższą niż Polska mają: Portugalia (23,9), Estonia (25,4), Bułgaria (32,1), Łotwa (39,7), Litwa (58,7) i Rumunia (89,7). W 2011 roku, podobnie jak w latach poprzednich, zapadalność na gruźlicę w Polsce wzrastała wraz z wiekiem: od 1,5 na 100 000 wśród dzieci do 14 roku życia do 41,9 na 100 000 wśród osób w wieku 65 lat i starszych. Gruźlicę rozpoznano u 111 dzieci. Średni wiek chorego na gruźlicę mieszkańca Polski wynosił 53,3 lat. W 2011 roku, jak w latach wcześniejszych, zapadalność na gruźlicę mężczyzn była wyższa niż kobiet (mężczyźni stanowili 67,4% chorych). Zapadalność na gruźlicę w miastach była wyższa niż na wsi, co jest w Polsce nowym zjawiskiem, obserwowanym dopiero od dwóch lat. W 2010 roku gruźlica była przyczyną zgonu 575 osób w Polsce. Współczynnik umieralności ? 1,5 na 100 000 ludności ? był niższy niż w roku 2009 (2,0/100 000). Zgony z powodu gruźlicy stanowiły 0,2% ogółu zgonów w Polsce i 20,5% zgonów z powodu chorób zakaźnych i pasożytniczych.
Najwyższą zapadalność (na 100 000 ludności) na gruźlicę zarejestrowano w województwach: lubelskim (37,0) i świętokrzyskim (32,3), z kolei najniższą w wielkopolskim (12,8) i warmińsko-mazurskim (13,4).
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Gru%C5%BAlica_cz%C5%82owieka