Medycyna w leczeniu SM
Trzeba przyznać, że całkowite wyleczenie pacjenta cierpiącego z powodu stwardnienia rozsianego jak do tej pory nie jest możliwe. Jest to niewątpliwie bardzo przykre, gdyż na tą chorobę zapada z roku na rok coraz więcej osób. Co więcej, chorzy muszą właściwie przez całe życie borykać się z powracającymi atakami choroby i pojawianiem się coraz to nowych jej objawów. Aby ulżyć im w tym cierpieniu naukowcy ciągle pracują nad tą niezgłębioną jeszcze dziedziną medycyny.
Współczesna medycyna poczyniła pewne kroki w rozwoju metod pozwalających na uniknięcie przykrych objawów stwardnienia rozsianego, jednak nawet nowe leki, które są obecnie dostępne na rynku nie gwarantują całkowitego pożegnania się z tą chorobą. Potrzebne są kolejne badania i tworzenie coraz to bardziej zaawansowanych lekarstw.
Wikipedia - Zjawisko Uhthoffa
Zjawisko Uhthoffa (ang. Uhthoff's phenomenon, Uhthoff's sign) ? przejściowe zaburzenia widzenia występujące u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, występujące przy wysiłku fizycznym i wzroście temperatury ciała, a także bez wysiłku, np. przy gorącej kąpieli. Opisane po raz pierwszy przez niemieckiego okulistę Wilhelma Uhthoffa w 1890 roku u pacjentów z zapaleniem nerwu wzrokowego w przebiegu stwardnienia rozsianego1.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zjawisko_Uhthoffa
Kryteria rozpoznawania SM - Wikipedia
Z uwagi na bogatą symptomatologię stwardnienia rozsianego brak jest swoistego testu, badania laboratoryjnego czy neuroobrazowego, które mogłoby pozwolić na jednoznaczne postawienie diagnozy. Jednocześnie wraz z postępem w leczeniu modyfikującym przebieg choroby konieczne stało się sprecyzowanie schematów diagnostycznych pozwalających na wczesne postawienie diagnozy i wdrożenie stosownej terapii.
Pierwsze przyjęte kryteria opublikowano w 1965 roku na podstawie prac Panel on the Evaluation of Experimental Trials of therapy in Multiple Sclerosis pod kierunkiem George'a A. Schumachera. Zawarta w nich konieczność udowodnienia rozsiania objawów choroby w czasie i przestrzeni oraz zastrzeżenie wykluczenia innych możliwych i lepiej tłumaczących objawy przyczyn choroby, stanowią podstawę kolejnych zaleceń diagnostycznych i obowiązują do dziś.
Opublikowane w 1983 roku kryteria Posera opierały się przede wszystkim na analizie przebiegu występowania kolejnych rzutów. Najważniejszym badaniem dodatkowym było badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Na tej podstawie pacjentów można było zakwalifikować do jednej z pięciu grup:
Klinicznie pewne SM (wystąpienie dwóch rzutów choroby z objawami z dwóch ognisk)
Wsparte badaniami laboratoryjnymi pewne SM
Klinicznie prawdopodobne SM
Poparte laboratoryjnie prawdopodobne SM
Nie SM
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryteria_McDonalda